ملک در 15 خرداد

محدوده زمانی شکل‌ گیری محله پامنار را باید مقارن با اهمیت یافتن تهران به عنوان یک شهر دانست چرا که محله پامنار یکی از اولین محله‌ های تهران بوده است و تاریخی مساوی با تاریخ شهر تهران دارد. محله پامنار از شمال به خیابان امیرکبیر (چهارراه سرچشمه تا خیابان خیام)، از جنوب به خیابان 15 خرداد (چهارراه سیروس تا چهارراه گلوبندک)، از غرب خیابان خیام و از شرق به خیابان خیام (چهارراه سرچشمه تا چهارراه سیروس) محدود می شود. پامنار، یکی از قدیمی‌ ترین خیابان‌ های شهر تهران و مربوط به سده ۱۳ هجری - قمری است. این خیابان در سال ۱۳۳۴ به عنوان یکی از آثار ملی ایران در فهرست این آثار به ثبت رسیده است. مهم‌ ترین اثر تاریخی موجود در این خیابان و نیز وجه تسمیه آن مناره مسجد عولادجان معروف به مسجد و مدرسه میرزا صالح یا آبهرام یا آغابهرام، از آثار قرن سیزدهم است. در گذشته، محله پامنار یکی از گذرهای محله عودلاجان بوده که به صورت بازارچه‌ ای دروازه شمیران را به شبکه بازار متصل می‌کرد. پس از توسعه معابر، بازارچه پامنار که خود مجموعه‌ای شامل کاروانسرا، تیمچه، تکیه، حمام، آب‌انبار، مسجد و مدرسه بود، به خیابان پامنار تبدیل شد و بعضی از بناهای قدیمی در این تبدیل و توسعه از بین رفت. محله پامنار به ویژه در سال های نهضت ملی شدن نفت، به دلیل سکونت آیت‌ الله کاشانی در آن محله، آمد و شد خواص و عوام به آنجا به یکی از کانون های مهم سیاسی تبدیل شد. این خیابان همچنین محل به دنیا آمدن ابراهیم حاتمی‌کیا، کارگردان معروف سینمای ایران و عباس یمینی شریف نویسنده ایرانی نیز بوده است. پامنار صاحب قدیمی‌ ترین چنارهای تهران است و گاری و گاری‌ ران‌های بازار را نیز می‌توان در آنها دید. با بررسی متراژ دسترسی های محله پامنار از خیابانهای امیرکبیر، خیابان 15 خرداد، خیام، ناصر خسرو می باشد. دسترسی محله به تاکسی و اتوبوس آسان می باشد و همچنین ایستگاه های مترو پانزده خرداد و امام خمینی در شمال غربی و جنوب غربی محله واقع است. محله در طرح اصلی ترافیک قرار دارد.